Hoe we goud wonnen - door HRW

Hoe we het Olympisch Goud wonnen - door Helen Richardson-Walsh

Van 1999-2016 heb ik gespeeld voor de teams van Engeland en het Verenigd Koninkrijk. Tijdens deze zeventien jaar heb ik zoveel veranderingen gezien en meegemaakt. Zelfs het spel is enorm veranderd. De kennis die we hebben opgedaan uit de wetenschappelijke wereld is verbijsterend. Fysiotherapie, voeding, kracht- en conditietraining en psychologie zijn nu een integraal onderdeel van de sport.

De maatschappij is ook aan het veranderen. In mijn studie beroeps psychologie, leert onderzoek dat we grip beginnen te krijgen wat mensen beweegt, motiveert en inspireert om het beste uit ons zelf te halen. Zowel als individuelen en als onderdeel van een team.  Mensen willen hun eigen leven bepalen en niet dat het voor hun bepaald wordt. Ze willen eigen controle hebben over hun doelen en de omgeving waarin men werkt en leeft.

Voor ons team was de Olympische Spelen de katalysator voor deze verandering. Een financiele injectie voor ons programma betekende dat we voor het eerst  full-time konden trainen. Dit was een kans die we niet konden laten schieten. 

We trainden 5 dagen per week op het veld, wat ongetwijfeld inhield dat we versneld op elkaar ingespeeld waren. De extra tijd samen liet ons ook werken aan onze cultuur: wat je ziet, hoort en voelt. Als spelers waren we instaat de regie over te nemen over ons programma en we deden dit door een sterke visie, waarden en gedragscodes die onze beslissingen vorm gaven. 

Maandenlang werd er aan ons VWG gewerkt, waarin absoluut iedereen bijdroeg aan het proces en het resultaat. Waar we eindigden tussen Rio en Londen was een heel verschil, maar dat was nou juist het punt. Ze waren uniek voor die ploeg op dat tijdstip, de situatie waar we ons in bevonden, de context van de groep. Het heeft geen zin om je anders voor te doen dan je bent, en zoals elk team besloten we waar we voor stonden en hoe we herinnerd wilden worden.

De visie en waarden hielpen ons op dezelfde lijn te krijgen en te bepalen waar we naartoe wilden. Wat goed was en waar we aan moesten werken. Als je in de dagelijkse routine zit en je spieren pijn doen of je niet optimaal speelt en je maakt je zorgen over je kwartaalbeoordeling, dan kan een hoogstaande visie soms erg ver weg lijken. Momentum vasthouden was daarom cruciaal, en helemaal met de grootste en constant dreigende onzekerheid van alles – de selectie. Er waren 31  spelers in de laatste trainingsploeg voor Rio, maar 16  hiervan zouden er het GB hesje aantrekken en deelnemen op de Olympische velden. 

Hier is waar de gedragscode het belangrijkst is. De visies en waarden kwamen van de pagina en werden omgezet tot een ademend en levend iets. Ze gaven duidelijkheid over verwachtingen, zonder dat elke individuele speler haar eigen identiteit hoefde af te staan. We konden een ruimte creeeren waarin onze tekortkomingen ook een plek konden krijgen en elkaar motiveren en respecteren. Dit alleen als je jezelf had uitgedaagd en altijd met steun, 

Onze zelfkennis was hiervoor fundamenteel om in alles te slagen, en we werkten collectief ongelooflijk hard om elkaar te leren kennen evenals onszelf. We werden regelmatig in ongemakkelijke situaties geplaatst om te kijken wat er met ons gebeurt als we onder druk staan. We gebruikten karakterprofielen en deden oefeningen met onze psycholoog rond ons beste en slechtste zelf, om te begrijpen hoe ons gedrag verandert en wat voor effect dat heeft op onszelf en degenen om ons heen. We konden onze sterke kanten identificeren om rollen vast te stellen en om onze waarde binnen de groep vast te stellen, en daarbij iedereen hun rol te laten vervullen voor het team met zekerheid en vertrouwen.

Echter, niets hiervan kan worden bereikt zonder totale eerlijkheid. Zoals je je kunt voorstellen is en was dit niet gemakkelijk – maar hierin ligt de kracht van ons team. Bereid zijn gezien te worden, te delen,  waarom we zijn wie ze zijn en doen wat we doen, maakt ons acuut kwetsbaar. Kwetsbaarheid brengt zorgzaamheid teweeg, en die combinatie verstevigde onze band en de wil om te doen wat nodig was voor elkaar. Het duurde een tijd om tot dit punt te komen. Het gebeurde niet meteen, en natuurlijk waren we niet allemaal de beste vriendinnen, maar we bouwden wel een diep onderliggend gevoel van vertrouwen en respect op binnen de groep. Om dit met elkaar te hebben, terwijl we onder grote druk stonden van de Olympische Spelen was goud waard.

Leven en trainen in deze toegeweide openhartige manier liet waardevolle informatie zien over onze verschillen. Alhoewel we er uiterlijk allemaal vrij gelijk uitzagen, verschilden we enorm van manier van werken en communiceren. In plaats van iedereen te dwingen volgens het standaard plaatje te werken, probeerden we alle verschillen te omarmen, in te lijven en te integreren. We gingen moeilijke gesprekken niet uit de weg; we stelden zelfs procedures op om ervoor te zorgen dat we ze juist hadden. Maandelijkse ‘speler groep’, ‘buddy groep’ en ‘leiderschap groep’ vergaderingen gaven allen de mogelijkheid voor openhartige discussies en de ruimte om meningsverschillen en bezwaren te uiten voordat ze in grote knelpunten konden ontaarden.

Alles wat we gedaan hebben, nam het toeval uit het spel. Geen middel bleef onbeproefd in onze fysieke, mentale en emotionele voorbereiding. We speelden met een niveau van standvastigheid die ik nooit eerder heb gevoeld. Ongetwijfeld hadden we het niet altijd bij het rechte eind maar we gaven alles wat we hadden met de beste intenties en daar gaat het om.

Het daadwerkelijke moment van het winnen van het Olympisch goud voelde natuurlijk geweldig, maar wetende dat we dit zelf gecreëerd hadden, en dat wat mensen zeiden overeen kwam met wat ze zagen, hoorden en voelden terwijl ze ons aanmoedigden vanaf de bank thuis, is een trots die ik mijn leven lang bij me zal dragen.

Helen won Goud voor Groot Brittannië samen met mede #TeamGrays sterren Maddie Hinch, Crista Cullen, Nicola White en Georgie Twigg.